Koniczyna {?}nasiona koniczyny do siewu

Siew nasion koniczyny - kiedy i jak siać koniczynę?

Koniczyna zaliczana jest do roślin motylkowych drobnonasiennych. W związku z niewielką średnicą nasion wymagają one płytkiego siewu, na głębokość od 1 do 1,5 cm, przy zalecanym rozstawie rzędów wynoszącym od 10 do 20 centymetrów.

Siew nasion powinien być wykonany w dobrze doprawioną, wyrównaną i pozbawioną chwastów glebę. Ważne jest, aby siew był przeprowadzony w warunkach ciepłej pogody, ponieważ wschodzące rośliny są wrażliwe na spadki temperatur. Siew nasion może być przeprowadzony w tzw. siewie czystym lub z roślinami ochronnymi. 

Koniczynę łąkową w siewie czystym i w roślinę ochronną wysiewa się pierwszej dekadzie kwietnia, natomiast siew czysty możliwy jest także latem po przedplonach szybko schodzących z pola.

Dla koniczyny łąkowej (czerwonej) roślinami ochronnymi mogą być zboża jare uprawiane na ziarno lub zielonkę, głównie owies lub jęczmień. Wówczas ich normę wysiewu nasion należy zmniejszyć do odpowiednio 120-140 kg/ha i 100-120 kg/ha, pozwoli to na zmniejszenie gęstości łanu. Brak światła jest głównym czynnikiem ograniczającym wzrost koniczyny.

Siew można wykonać rozdzielnie lub mieszając nasiona rośliny ochronnej z koniczyną. W przypadku siewu łączonego należy bardzo starannie wymieszać nasiona obu gatunków tak, aby zapewnić ich równomierny wysiew na powierzchni pola. 

Koniczyna biała

Koniczynę białą podobnie jak koniczynę łąkową wysiewa się wiosną w siewie czystym lub w roślinę ochronną, którą także może być owies lub jęczmień jary. Na glebach lekkich i w rejonach stosunkowo suchych możliwa jest jesienna wsiewka koniczyny białej w zboża ozime. 

Kiedy przeprowadzić zbiór koniczyny łąkowej (czerwonej)?

Koniczyna łąkowa jest bardzo dobrym komponentem dla traw wysiewanych w płodozmianie z przeznaczeniem na produkcję wysokojakościowej paszy objętościowej.

W zależności od zapotrzebowania na paszę koniczyna czerwona (łąkowa) może być użytkowana w systemie trzykośnym lub dwukośnym. Zbiór wykonuje się w różnych fazach rozwojowych rośliny uprawnej, co wpływa na właściwości paszy. W przypadku użytkowania trzykośnego koniczynę łąkową zbiera się w fazie pąkowania, natomiast dwukośnego na początku lub w fazie pełni kwitnienia.

Dane literaturowe wskazują, że plon koniczyny w systemie dwukośnym ma większy udział suchej masy, natomiast w użytkowaniu trzykośnym charakteryzuje się większą wydajnością zielonej masy oraz zawartością białka. 

Użytkowanie koniczyny białej

Nasiona koniczyny białej nie są rekomendowane do użytkowania kośnego, jednak ze względu na swoje cechy jest idealnym partnerem dla traw w użytkowaniu pastwiskowym. Rośliny koniczyny białej mają płożące łodygi, z których wyrastają korzenie przybyszowe umożliwiające intensywny rozwój wegetatywny. Potęgowany jest on w trakcie wypasu - zwierzęta rozrywają łodygi dając początek nowym roślinom.

W mieszankach koniczyny białej z trawami można zaobserwować cykliczność związaną z dominacją poszczególnych gatunków. Związana jest ona ze zdolnością wiązania azotu atmosferycznego z powierza przez bakterie żyjące w symbiozie z koniczyną białą, której resztki roślinne są bogate w ten składnik. Po okresie intensywnego rozwoju koniczyny białej następuje jej zamieranie oraz mineralizacja resztek pożniwnych co zwiększa dostępność azotu dla traw i powoduje ich ekspansję. Wraz z malejącą dostępnością azotu spada dynamika rozwoju traw i zwiększa się udział w runi koniczyny białej.

Odmiany koniczyny - jaką wybrać?

Zdecydowanie najbardziej popularna jest uprawa koniczyny czerwonej (łąkowej) oraz koniczyny białej. W sprzedaży dostępne są także nasiona innych gatunków:

• koniczyna białoróżowa (szwedzka) 
• koniczyna inkarnatka (krwistoczerwona) 
• koniczyna perska 
• koniczyna aleksandryjska 

Najlepsze nasiona koniczyny

W ofercie firmy Osadkowski dostępny jest kwalifikowany materiał siewny koniczyny białej i koniczyny czerwonej przeznaczony do siewu czystego lub do wykorzystania jako roślinę ochronną.

Ważną pozycją w portfolio są również gotowe mieszanki roślin motylkowych drobnonasiennych z trawami, które są dostosowane różnych do sposobów użytkowania oraz stanowisk.